درخت ِ بی ریشه ...

کمتر از یه ماه دیگه مونده. حس آدمی رو دارم که بهش الهام شده قراره بمیره و این آخرین باره که میره تو خیابون. داره دوران دانشجویی بعد از 4سال تموم میشه. یه عمره ها. 4سالی که یاد گرفتم چطور "زندگی" کنم. چطور دوست داشته باشم. چطور لذت ببرم. همه‌ی اینا و خیلی چیزای دیگه سوغاتی‌هایی هستن که من باید ببرم طهران. در عوض فکر می‌کنم از خیلی چیزها هم جا موندم. چیزایی که بهانه‌ی نرسیدن بهشون، نداشتن ثبات مکانی بوده. مثلا یه عالمه کلاسا و کارای علمی هنری! ولی حالا که فکر می‌کنم، می‌بینم اصلا بهانه‌ی خوبی نبوده. راستش حس می‌کنم تو 4سال فقط یه نیمه زندگی کردم. یه نیمه‌ی دیگه از زندگیم رو خالی می‌بینم. وقت برگشت، جدا از کشفیاتی که دوباره از آدما و مکان‌ها باید داشته باشم، باید خودم رو هم دوباره پیدا کنم. باید بشینم و ببینم از خودم چی می‌خوام. و با این سوغاتی‌های 4ساله ترکیبشون کنم. از طراوت جدیدی که قراره بسازم می‌ترسم. می‌ترسم اون چیزایی رو هم که به دست آوردم از دست بدم. مثل آرامش ... زمان زیادی نمونده. باید ببینم این نقطه عطف زندگی من با چه شدتی قراره بهم نازل بشه. فقط امیدوارم وا ندم ...

 

بعدالتحریر : یلدا، شبت مبارک.  :)

بعد ِ بعدالتحریر : امشب درتنهایی خودم، با یک لیوان چای و مُشتی کشمش، یلدا را سپری کردم.

                     درخت ِ بی ریشه ، تنها بود ...