طرا"وت" الهه‌ی برف و باران و خشکسالی !

این هم شد زندگی؟ زمستانمان شده پاییز و پاییزمان هم که بهار ... نه! تابستان بود! دریغ از قطره‌ای باران. در شهر باران که 40 روز است باران نباریده. بقیه‌ی جاها بماند. یاد دوسال پیش افتادم. که رفته بودم نوشهر. چند ماهی آنجا بودم که برف آمد، برف آمدنی! می‌گفتند بعد از 40 سال است که برف می‌آید و می‌نشیند و شهر، تعجب کرده بود. همه به من نگاه می‌کردند. با شوق. انگار شده بودم الهه‌ی برفشان. یا به قول دوستی، الهه‌ی برف و نعمت! حالا بعد از دوسال اینجا، شهر باران، 40 روز است که باران نیامده. باز همه به من نگاه می‌کنند. این بار با نگاهی نه چندان دوستانه. آدم می‌ترسد خوب. دلیل اینکه تا الان زنده مانده‌ام به نظرم این باشد که داستان الهه‌ی برف بودنم را مرتب برایشان نقل می‌کنم. اما باورها دارد از بین می‌رود انگار. دیر شده. نه برفی، نه بارانی ... در فکر اینم که لقب الهه‌ی خشکسالی را به خودم نسبت بدهم. شاید که ارج و قربم بازگردد. چه کنیم دیگر؟ با همین القاب است که ارتزاق می‌کنیم! اصلا لعنت به نان ِ آجر شده‌ی ما.