دستهایمان

اتصال دستهایم به کجاست ؟ از مچ به پایین . تماس دارند با هوا . آنها را بلند می کنم . می رسند به حجمه ای نور . شاید خدا . نه . عمقش کمتر از آن است . شاید فضایی محدود از مِهر خالص . هرچه هست ، گرمترین محدوده ی عالم است . گرمی مطبوع همراه با نسیمی ملایم ...

فضای اطراف را با انگشتانم می کاوم . مویرگ های سرانگشتانم حساس شده اند . زیادی می فهمند . درست برعکس اعصاب مغزم . انگار جای آنها با هم عوض شده . شبیه نابینایی شده ام که دنیا را با سرانگشتانش می بیند .

با آدم ها که رو به رو می شوم و دست می دهم ، احساس عجیبی گریبانم را می گیرد . دوست دارم دستهای آنها را مدتها با سر انگشتانم لمس کنم . انگار قبلا هم حسش کرده بودم . در همان فضای محدود در هوا . این جریان ، چیزی شبیه مِهر ، یا اصلا ... خود مِهر است . هرچه هست ، اعصاب زبانم هم به انگشتانم منتقل شده . شیرینی اش را درک می کنم .

آهای آدم ها !

من روزی خواهم رفت

روزی در میانتان نخواهم بود

تنها چیزی که از من به یاد خواهید آورد

سماجت من

در تماس دستهایم با دستهایتان خواهد بود .

این اتصال جریان را شما نمی بینید .

اما در روزی که من نخواهم بود ،

چیزی را به خاطر خواهید آورد

که همان تکه ای از روح من است

که در میان دستهایتان به یادگار گذاشته ام ...

نبرد ناعادلانه

خدای بزرگ نذار من این وسط قربانی لج و لجبازی آدم ها بشم . آدمهایی که فکر میکنن همیشه حق با اوناست . من این وسط مفعولم . یه مفعول بدبخت . که این وسط گیر کرده و نمیدونه چه غلطی بکنه . مفعولی که هیچ قدرت اجرایی نداره .

خدا ، جای مهلک قضیه میدونی کجاست ؟ اینکه نمی تونم از چیزی که عذابم میده با کسی حرف بزنم . هیچوقت نمی تونم عمق فاجعه رو اون جوری که به من تحمیل میشه ، ابراز کنم . همین غده ی مزاحمه که باعث شده این همه نفرت تو من رشد کنه و یه غمی تو چشام بشینه که مجبورم کنه نگاهامو از آدما بدزدم .

خدا ، یه عالمه گریه داره رو قلبم سنگینی میکنه . خدایا منو از گزند تصمیمات آدما حفظ کن . می دونم که می شنوی . خدا ، فقط تو واسم موندی . می فهمی خدا ؟ می فهمی که چقدر درد داره آدم تو این دنیا تنها باشه ؟ ای کاش بفهمی . کاش .

تنها کاری که از دستم بر میاد اینه که این روزها و شبها آه خیس بکشم و خدا رو در درونم فریاد بکشم . بدیش اینه که هیچ راه خلاصی ندارم . هیچ راه مبارزه ای ندارم . فقط باید بشینم و نظاره گر نبرد باشم . همین .

۲۸بهمن

من خیلی برزخم . دلیلش را خودم می دانم . دلیلش دلتنگی نیست . اما این دلتنگی ، برزخ بودنم را به سوی جهنم سوق می دهد . جهنمی که پر از آتش گداخته و داغ نیست . جهنمی که مانند شب این روزها سرد است . خیلی هم سرد است .

داستان نیست . این منم . که وجود دارم . که حقیقت دارم . که در شبی سرد ، پیاده قدم بر می دارم . و به آسمان نگاه می کنم و چون کوچه خلوت است ، بلند زمزمه می کنم که : "حتی کسی نیست که از شبهایم بپرسد . تا بگویم حال شبهایم را خوب میدانی ..." . مدام راه می روم و تکرار می کنم . آنقدر آرام قدم بر می دارم تا شاید هرگز نرسم . هر قدم را 4 ثانیه کش می دهم . اما ... کوچه دارد تمام می شود . و هنوز کسی حال شبهایم را نمی داند ...

حال حرف زدن نداشتم . و حتی حال خندیدن . مصنوعی اش را هم خوب در نیاوردم ؛ از بس گوشه ی لبهایم سنگین بود . فکرش را بکن . با لبهایی کاملا افقی خندیدم . حال خودم به هم خورد . چه برسد به ...

خیلی خسته ام و سردم است . و من دارم برای تنها بودن لجبازی می کنم . من ، همیشه هستم . همیشه حضور دارم . و در این بودن ، همیشه تنهایم . البته قرار است من ، عین خیالم هم نباشد . اوهوم .

۱۸بهمن

گذر شب

امشب بی تو گذشت . فردا شب هم همین طور . حالا که فکرش را میکنم ، انگار دیشب هم بی تو گذشت . اصلا مگر شب چیست که بی تو بگذرد ؟ راستی از کجا می گذرد این شب ؟ آدرسش را بده تا سرراه شب کمین کنم . تا بی هوا جلویش بپرم و سلامی بکنم و بگویم به خیر . فکرش را بکن . به شب بگویم به خیر . و آن را بچپانم توی پیامی و بفرستم برای کسی که دوستم بود . پیامی که در آن ، شب به طرز مهربانانه ای اسیر است . اسیر است ولی می گذرد . امتحان کرده ام . زیاد هم . هر بار گذشته است و من مانده ام حیران . که چرا دیشب و امشب و فردا شب ، بی تو می گذرد ؟

بعدالتحریر 1 ) نمی دانم چرا ناگهان وسط مطالعه تاریخ فلسفه ، قسمت اسپینوزا ، ساسی مانکن دارامب دورومب می کند ؟ کاش این دیوارهای بین اتاق ها عایق قوی تری داشت ! تمام حسمان پرید !

بعدالتحریر 2 ) کسی این مرغ سحر رو از نزدیک نمی شناسه ؟ یعنی باهاش رفت و آمد داشته باشه . یه پیغام واسش دارم . هرکی میشناستش بهش از قول من بگه توروخدا ناله سرنکن و ایضا داغ ما را نیز تازه تر نکن . پیشاپیش از همکاری مرغ سحر و پیغام رسان سپاسگذارم .

+ از همه آدمای دور و برم متنفرم . از همشون .