هذیان های نیمه شب

شب انگار از نیمه گذشته بود . اصلا شاید بهتر باشد بگوییم تا صیح چیزی نمانده بود. خواب بودم یا بیدار؟ یادم نیست. فقط زمزمه‌هایم یادم مانده : لعنتی، لعنتی، لعنتی ...

خودم هم تعجب کرده بودم. اما حس عجیبم را خوب یادم مانده. خوب.

آدم‌هایی راکه دوست داری. و آنها عالی هستند. اما خوشبخت نیستند. یا حداقل این احساس راندارند. گاهی آنقدر به این آدم‌ها فکر می‌کنم؛ گاهی آنقدر به عالی بودنشان فکر می‌کنم که ... که احساسات غریبشان شب‌ها آن طور مانند پتک در خواب و بیداریم فرود می‌آیند.

برای خودم هم عجیب است. که آدم‌ها هنوز انقدر برایم مهمند.

-----------------------------------------------------------------

بعدالتحریر : گزیده همشهری جوانانه (شماره شانزدهم) !

----------------------------------------------------------------

بعدالتحریر کتابی : زمانی که شمار شهروندان به ظاهر وفادار، آن خدمتگزاران حلقه به گوش اما غیر خلاق به اوج خود می‌رسد، زمانی که نتیجه انتخابات به طرزی قاطع و یک صدا به نفع رژیم است، آنگاه به نحوی پارادوکسی رژیم کم کم ترک برمی‌دارد. به دلیل کندی‌اش در نشان دادن واکنش، این بحران سریعا از حوزه‌ی فکری و روحی به سایر حوزه‌های زندگی سرایت پیدا می‌کند. بحران گریبان اقتصاد، روابط انسانی و اخلاقیات را می‌گیرد و نهایتا در موضوعاتی نظیر آلودگی آب و هوا، که کسی نمی‌تواند مسئولیتش را به عهده بگیرد انعکاس می‌یابد. قدرت توتالیتری معمولا منکر می‌شود که اصلا بحرانی وجود دارد و می‌کوشد از این موقعیت به نفع خویش بهره ببرد. یعنی می‌کوشد هر آن چیزی را که تا همین اواخر یک نیاز معمولی انسان بود یک امتیاز مهم جلوه دهد، که به خاطر همین توتالیتاریسم بدل به چیزی نایاب شده است. آنگاه به شهروندانش رشوه می‌دهد : حق داشتن سقفی بالای سر خود بدل به یک امتیاز می‌شود، و همچنین حق داشتن غذایی سالم، بهداشت و درمان، اطلاعات سانسور نشده، اجازه سفر، تعلیم و تربیت، گرما و سرانجام خود زندگی.

روح پراگ / ایوان کلیما