من یک پیانو هستم

هیچی دیگر. لیسانسمان را هم گرفتیم. اینکه چجوری گرفتیم بماند. فقط اینکه در این 4 سال کلی دوست و رفیق شمالی پیدا کردیم. و کلی هم زندگی کردیم، زندگی کردنی! الان هم که چند روزی می‌شود برگشته‌ایم زادگاهمان طهران لعنتی دوست داشتنی. آن هم با کلی کوله بار! نقل قولی از پدر: «اگر پسفردای اومدنت، مهمون نداشتی، عمرا تا یه سال این اتاق تمیز بشو نبود!» در ادامه این نقل قول، 2 نکته می‌توان اذعان داشت! اول اینکه من از آن آدم‌هایی هستم که اتاقم همیشه مرتب است. البته اگر به هم بریزد عمرا تا یک سال جمع بشود! دومین نکته اینکه دقیقا پسفردای رجعتم یک عدد Hello Party (!) را میزبانی کردم. شروع عالی‌ای بود. هزارسال بود انقدر خوش نگذشته بود بهم. آدم استارت را که خوب بزند، همینجور خوب می‌آورد انگار! این یعنی فردای Hello Party باز دیداری با سپید میسر شد. قرار شد اینجا ذکر کنم که این موجود چه بیگاری‌ها که از من نکشید! قصد کرده بود که برای قریب به سیصد نفر آدم، کادو بخرد. و ما هی همینجور یک نصف روز را در این طهران بی در و پیکر چرخ می‌زدیم! اصلا ما غلط بکنیم گلایه داشته باشیم. خیلی هم خوش گذشت! بعد از سال‌ها همچین یک دل سیر طهران را دید زدم. حالا کجایش را دیده‌اید؟ تازه شروع شده! تازه، دیدن‌ها شروع شده ...

+ در توضیح عنوان : ما که قصد نداشتیم عنوان را توضیح بدهیم. اما سپید امر کرد که با ذکر نام وی، ماوقع را شرح دهیم. هیچی دیگر! در همین گشت‌هایمان، این نوازنده‌ی در عالم بی همتا، در زندگی او فالش بی معنا، سپید عزیز، ناگهان انگار روی بازوی ما کلاویه‌های پیانو را دید یا چی، نمی‌دانم! شروع کرد به نواختن آسیاب‌های بادی یا اون یکی آهنگ یان تیرسن در فیلم Amelie ! حالا درست یادم نیست. ولی به ما همچین حس یک پیانو دست داد، دست دادنی! فقط همین. هرچند هنوز این حس دست از سرمان بر نداشته! من هنوز هم یک پیانو هستم!

بعدالتحریر : شانس آوردیم سپید ساز دهنی نمی‌زند! وگرنه ما را به جای ساز دهنی اشتباه می‌گرفت! :دی