مدتی است که آرین با همه حرف می زند ، حتی با گوجه فرنگی های کوتوله حیاط. هیچ کس جوابش را نمی دهد. ولی آرین دلسرد نمی شود. او بیش از آنکه حرف بزند ، آواز می خواند. بیش از آنکه بخواند ، جیک جیک می کند. او تشکر می کند. بله. این جمله درست تر است. او از همه ی موجودات تشکر می کند. چرا ؟ فقط برای اینکه وجود دارند. همین ! فرزندی که در شکم اوست ، او را سرمست ، سبک ، درخشان و ممنون می سازد.




گزیده ای از کتاب " همه گرفتارند "

نوشته " کریستین بوبن "