چکمه

چاله‌های آب پاک ِپاکن. ازبس که بارون باریده و خاک رو شسته. یعنی حتی دیگه خاکی نمونده. فقط آسفالته که مقاومت کرده. که اونم از اول ازش چیز دندون گیری نمونده بود. چه برسه به حالا.

کتونی‌هامو نگاه می کنم و با دلخوری می‌ذارمشون تو جاکفشی. دلخور از اینکه اینا دیگه اینجا کاربرد ندارن. از بس که بارون میاد. وقتی تا لب جدول کنار خیابون آب جمع شده، احمقانه‌ترین کار اینه که کتونیامو بپوشم و بزنم به دل خیابونا. اگه طهران بود آره این کارو می‌کردم. اما اینجا همش یاد اون چکمه‌های پلاستیکی بلند می‌افتم. از اینا که الان مثلا باغبونا می‌پوشن. اما یه تصویر پررنگ تو ذهن بچگی‌هام به حساب میان. تو ویترین دهه‌ی هفتاد کفش ملی و بـِلا می‌تونستی ببینیشون. بلند و کوتاه. ولی اون چکمه‌های بلند و پلاستیکی سیاه از اون چیزای جالبی بود که دوست داشتم سرمو بکنم توش! بچگونه‌هاشم بود. خدایا اسم فیلمه چی بود؟فکر کنم "چکمه" بود اسمش. همون که پسره یه پا داشت. یه لنگه از این چکمه‌ها می‌پوشید.و اون دختر بچه‌ی شیطون و اون چکمه‌های پلاستیکی قرمزش ...

حسابی رفتم تو فضای نوستالژیک انگار. اما یهو با خودم فکر کردم برم یدونه از اون چکمه‌های پلاستیکی (نه سیاه. احتمالا قرمز) پیدا کنم. شلوارمو بندازم تو چکمه‌ای که احتمالا تا زانومه و برم تو خیابونای خیس ول بگردم. دلم خواست حداقل یه بار هم که شده با اون چکمه‌ها یه شیرجه حسابی تو یه چاله‌ی آب خوشگل و تمیز بزنم. فقط یه بار ...

+ فیلم چکمه

+ گزیده همشهری جوانانه (32) !