سهم ما از نقاشی ِ دنیا، تینر بود

می‌دونم که داره می‌باره. همه می‌گن اون بیرون داره بارون میاد. اما من سرمو برنمی‌گردونم سمت پنجره تا ببینم قطره‌ها چجوری خودکشی می‌کنن رو شیشه‌ی وسیع اتاق. پرده رو کشیدم و بخاری رو خاموش کردم. و یه کلید. کلیدِ برق ِ خاموش پایانیه بر یک اتاق. این اتاق اسم نداره. مثل اتاقای مسافرخونه‌ها. اونا شماره دارن شاید. 7، 8، 9 ... ولی اینجا نه رنگ داره، نه شماره، نه هیچی. فقط تاریکه. تاریک و سرد. خوابیدن رو تختش جون می‌ده واسه جون دادن. که دمای بدنت روبرسونی زیر صفر و یواش یواش چشماتو ببندی و بری. مثل یه اتاق متروک که در حال محو شدن از بوم ِ نقاشی دنیاست. باید تینر رو برداشت و پاشید رو اتاق و آدمش. اینجوری دیگه نیازی نیست دست به دامن وسایل فلزی تیز گوشه و کنارای اتاق شد. نیازی به خودزنی و درخشش رنگ قرمز روی پوست نیست. باید تمیز مُرد. تمیز و سرد. به سردی یه اتاق تاریک. که قطره‌های بارون رو پنجره‌ی وسیع اتاقش خودکشی می‌کنن.

بعدالتحریر : این سیستم ما هنوز هم حاوی انواع تروجان‌ها و ویروس‌ها و میکرب‌ها و انگل‌هاست ! ولی کژدار و مریز به حیات خویش ادامه می‌دهد ... نمی دهد!


+ گزیده همشهری جوانانه (33) !
+ گزیده همشهری جوانانه (34) !