سنگی که نباید ببیند

حرف نزن. حرف بزنی، من کر میشم. چون نمی‌خوام صداتو بشنفم. واسه همین چشامو می‌بندم و با خودم فکر می‌کنم که کـَرَم. بعدش دیگه حرفای مزخرفتو مجبور نیستم تحمل کنم. فقط می‌بینم. که دهنت باز و بسته میشه و تو رنگ عوض می‌کنی. معلومه عصبانی هستی. اما من خوب بلدم چی کار کنم. تو این مواقع میشم خنثی. و بی‌حالت‌ترین صورت دنیا میشه مال من. عین یه تیکه سنگ. کر هم که شدم. بعد همین جوری، خیلی سرد وامیستم رو‌به‌روت. و فقط به چشمای بیچاره‌م اجازه میدم این خزعبلات رو تحمل کنه. تازه اگه ازت دور بشم، تار میشی و این واسه چشمای بیچاره‌ام هم بهتره. می‌بینی؟ که چقدر ساده میشه جلوت واستاد؟ با همین سنگ بودن. اصلا اگه من بخوام که نباشی هم، میتونم چشامو ببندم و ... خلاء. بی نور و صدا. و بی تو.

 

بعدالتحریر : گزیده همشهری جوانانه (شماره بیست و پنج) !