به خاطر چند اسکوپ بستنی

باهاس بهش می‌گفتم. که کهنه، دل آزار شده. یه هفته بیشتر نیست که نو اومده به بازار. اما من، رفیقش، نقشم شده کهنه‌ی دل آزار. آخ که چه دنیاییه ها. این آق عباس کیارستمی خوب چیزی تو این فیلماش نشون میده : منبعد بین ما فقط تیزی حکم میکنه و بس! آخه نالوطی! این بود رسمش؟ به هزار امید و آرزو از دیار دل کندم و غم غربتو به جون خریدم. واسه چی؟ که بیام و بشی رفیق رام. همین راهی که هی متر می‌کردیمشو واسه خودمون نعره می‌زدیم توش و فقط بارون بود که می‌دید ته این پرسه‌ها، دلا همه صافه. هی روزگار. حالا چی؟ حراجمون کردی نارفیق. به هیچ فروختی. به هیچ که نه. به گمونم به یه بستنی. آره رفیق قدیمی. برچسب قیمت زدی بهمون. این دم آخری که قرار بود خیابونا رنگ ته کفشای ما رو به خودش بگیره و دستامون تو هم قفل شه، تو زدی زیر همه چی. اما ...عب نداره. روزگار همینه دیگه. گردونه می‌چرخه و تو بازی روزگار واسه ما پوچ میاد. هی روزگار ... خوش باش رفیق. از ما که گذشت، اما اگه رابطه‌ت باهاش جدی شد، خوشبخت شی. فقط ... یاد پرسه‌هامون به خیر! انگار!

بعدالتحریر : گزیده همشهری جوانانه (شماره بیست و شش) !