بریده ای از یک نامه

... بی ‌رحمانست. بی انصافیه. این همه مـِهر رو میگم. این همه دوست داشتن رو میگم. بی رحمانه نیست؟ آدمو قشنگ از زمین بلند می‌کنه. می‌بره اون بالا بالاها. ته یه زیبایی نفس‌گیر. دقیقا همینش هم بی انصافیه. که انقدر زیباست. نباید باشه. نباید به آدم انقدر حس خوب بده. چون آدمو پایبند می‌کنه. پای آدم فرو می‌ره تو غلظتش. غلظت این مهر ِ لعنتی. بعد اونوقت موقع نبودن‌ها که میرسه، وقتی که می‌خوای بری، می‌بینی ای داد! چرا نمی‌تونم پاهامو تکون بدم. می‌خوام برم. نمی‌تونم. یا اصلا می‌خوام برم جلوشو بگیرم که نره. اما نه ... تو این غلظت لعنتی گیر کردم. بی رحمانست. که این همه مـِهر، توان وصل ندارن ...

بعدالتحریر : گزیده همشهری جوانانه (شماره بیست) !

بعدالتحریرکتابی : من به قلب خود می‌خندم و با این حال خواسته‌اش را به جا می‌آورم ... (رنج‌های ورتر جوان / گوته)