واستاده بود گوشه خیابون. منتظر تاکسی. کسی چه می‌دونست تو مغزش چی میگذره. فقط چند وقت یه بار سرشو خم می‌کرد و می‌گفت ستارخان ... و ماشین‌ها با تعجب از برابرش عبور می‌کردن. بعداز مدت‌ها یه تاکسی نگه داشت. گفت دربست؟ پیش خودشگفت مسیر به این سرراستی و دربست؟ همش دوتا چهارراه اونورتره. گفت نه و تاکسی رفت. باز مدتی گذشت و هیچ ماشینی توقف نمی‌کرد. ستارخان ... کلافه شده بود. بالاخره یه تاکسی واستاد. راننده با پوزخند گفت خانوم منظورتون احیانا سیدخندان نیست؟

(مونولوگ درونی : ای وای! به نظرم خیط کاشتم!)

اعتماد به نفسشو از دست نداد. با تکبر گفت نه. همون ستارخان. و راننده همچنان با پوزخند و اینبار با چاشنی تعجب دور شد.

خوب! این پایان ماجراست. قهرمان داستان ما یکی از بزرگترین سوتی‌های قرن را رقم زد و اینگونه بود که ما خیابان سید ستارخان خندان را بنا نهادیم!

ولی نه! بهتر است کمی بیشتر او را بشناسیم. برای همین، طی عملیاتی محیرالعقول که فاش کردنش ریا می‌شود به مدارکی دست یافتیم که شخصیت قهرمان ما را درکودکی معرفی می‌کند. این مدرک مهم، دفتر انشای او در مقطع دبستان است. او در انشایی تحت عنوان "از زبان تخته سیاه کلاس خود بنویسید" لایه‌های پیچیده‌ی شخصیت خود را رو کرده (!!!) مقدمه چینی بیشتر کاری بیهوده است. پس بهتراست گریزی بزنیم به این انشای تاریخی.

... همه روی من می‌نویسند. اما هرگز نتوانسته‌ام روی چیزی بنویسم. دوست صمیمی من گچ است. درست است که او مرا کثیف می‌کند اما باز هم با هم دوستیم. به قول شاعر : نیش عقرب نه از ره کین است /  اقتضای طبیعتش این است (!!) ...

... هیچ وقت نتوانسته‌ام به بیرون بروم و یا کسی مرا بیرون ببرد. چون هم بزرگ هستم و هم چند میخ همیشه مرا می‌گیرند. و مثل یک زندانی که می‌خواهند اعدامش کنند به دیوار وصل می‌کنند. البته من هیچ از این وضع ناراضی نیستم. چون اگر هم ناراضی باشم، کسی که به من اهمیت نمی‌دهد ...

یادتان باشد که او اینها را در مقطع دبستان نگارش کرده. برای من که عجیب بود. البته الان که سال‌ها از تاریخ نگارش این انشا می‌گذرد، وی بیکار ننشسته. در همین نزدیکی هنوز چیزهایی قلمی می‌کند. این موجود کسی نیست جز منا. موجود روانی جالبی است. راستی پلاک خانه‌اش هم 13 است. یادتان باشد. که فقط توپتان را توی باغچه‌اش نیندازید. مرسی.

بعدالتحریر : گزیده همشهری جوانانه (شماره نوزدهم) !