چه کسی بود مرا دایورت کرد ؟

من آدم دیوونه‌ای هستم. وقتی هوای دوست داشتن بزنه به سرم دیگه هیچی حالیم نیست. می‌خوام دنیا واسته. گوش به فرمان بشه. و نیست بشه.

من آدم دیوونه‌ای هستم. آدما رو دایورت می‌کنم به هیچ کجام. بعد به خودم نگاه می‌کنم و قهقهه میِ‌زنم. من اینجوری، یه دیوونه‌ی مسخره می‌شم. چون کلا "آدم"ی نیست که بخوام دایورتش کنم.

من اصلا هم دیوونه نیستم. ولی دنیا فکر می‌کنه هستم. دنیا دیوونه‌ها رو دوست نداره. می‌خواد منو دایورت کنه. احتمالا به هیچ کجاش. دنیا داره مسخره می‌شه. چون من قبلا راهمو گرفتم و دارم می‌رم به سمت همون هیچ کجا.

دنیا بی کاره؟

بیکاری، دیوونگی نمیاره. ولی رخوت، میاره. من اتاقمو تو رشت دوست دارم. چون پراز رخوته. چون وقتی دم غروب، نیمه تاریکه، پر از حس می‌شه. حس اینکه بشینی و زل بزنی به دیوار و پریز برق.

همه‌ی پریزا پُر شدن ...

من عاشق دیوونگی نیستم. اما دیوونگی منو می‌پرسته.

داره صدام می‌کنه.

پریزای برق دیوونه شدن

دیوونگی تو نگاهم برق می‌زنه.

حتی از پشت شیشه‌های عینک ...

 

 

 

 

بعدالتحریر : گزیده همشهری جوانانه (31) !