طراوت و طویله‌اش

روزی خواهرمان پا به اتاقمان گذاشت. (روزی چند بار بی اجازه این کار را می‌کند. اما این بار ورودش فرق می‌کرد!) بر روی صندلی‌مان نشست. با نگاهی اتاق را دید زد. ما مثل همیشه بی توجه به حضور او سرمان در کتاب یا یک همچین جایی بود. (یاد گرفته‌ایم وقتی محل نگذاریم، او زودتر از اتاقمان می‌رود!!!) ولی این بار دید زدنش مشکوک بود. برای همین ما کمی از حواسمان را به او دادیم. و در آخر با لحن غریبی گفت: اتاقت شده عین طویله!!!

اول به خودمان شک کردیم. بعد یادمان افتاد تازه حمام کرده‌ایم. اتاقمان هم از همیشه مرتب‌تر بود. حداقلش این بود که لباس‌های کپه شده را مرتب کرده بودیم. بعد که نگاه مرا دید، ادامه داد: گوسفندای اتاقت یه مقدار زیاد شدن!!

و ما لبخندناک شدیم و از کله‌مان قلب بیرون زد!

مش قربون پدر خانواده است (سمت چپ). ما در خانه مشتی صدایش می‌زنیم. یک زمانی ما را بد نگاه می‌کرد. هنوز هم! حبه انگور گل نوشکفته باغ زندگی ماست!!! (سمت راست) ما در خانه حبه صدایش می‌زنیم. و من او را عسل مامان خطاب می‌کنم!! حبه و مشتی فامیلی در فرانسه داشتند به نام روب که ما راب صدایش می‌زنیم (وسط). البته انگار در پاسپورتش روبدوشامبر ثبت شده. به هرحال تازگی از فرنگ برگشته و در میان حبه انگور و مش قربون جا گرفته. اون دوتای جلو هم شوشو و شکمو هستند که تازه چند وقت است به جمع ما پیوسته‌اند. انگار پسرخاله‌های مادر مش قربون هستند. به هرحال چتر شده‌اند و اینجا ماندگارند.

این همان طویله‌ای بود که خواهرمان اذعان داشت. خوب چه کنیم دیگر؟ هرکس یکجور دلبستگی دارد. ما هم اینجور!

 

بعدالتحریر : گزیده همشهری جوانانه (شماره بیست و هفت) !