بالا بلندتر از هر بلندبالایی

ساعت هفت ِ شب بود. کم کم داشت دانشگاه خالی می‌شد. کلاس مدیریت استراتژیک‌مان همین چند دقیقه قبلش تمام شده بود. من بودم و حیاط و انتظار. بقیه یا نبودند، یا بودنشان فرقی با نبودشان نداشت. کوله‌ام را سپردم به نیمکتی و خودم را سپردم به فکر و بلندی‌های جدول کنار باغچه. دست‌ها گره کرده در پُشت، عمیق و مواظب. که قدمی کج نگذارم و سقوط نکنم. همین مسیر صاف را می‌رفتم و می‌آمدم و در خودم بودم. صدایی گفت: «میدونی این کارِت منو یاد چی می‌ندازه؟» به دنیای حقیقی پَرت شدم. سرم را بالا کردم و استاد گرام را دیدم. کمی خجالت‌زده شدم. (فقط کمی). گفتم: «استاد، یاد دوران کودکی و نوستالژیکْ بازی افتادید؟» خندید. داشت به سرعت دور می‌شُد. گفت: «نه. یاد فیلم ِ دختری با کفش‌های کتانی افتادم...». از در خارج شد و من ماندم و نگاهی خیره و آن بُلندی جدول کنار باغچه ...